Sevmek kelimesini duyunca herkesin kalbi pır pır eder. Peki yeter mi?
Pır pır etmek. Tabiki yetmez.
Sevmek, sevilmek, saygı ister, emek ister, sevgi yürek ister en önemlisi de fedakarlık ister.
Buraya kadar bunu herkes biliyor anlatmaya gerek yok belki.
Peki bilinmeyen ve yolunda gitmeyen nedir?
Sevgiyle alakalı. Mesela çocuğunu çok seviyorsun onun canı yandığında senin canın daha çok yanıyor çünkü canından can gidiyor.
Anneni babanı seviyorsun onlara bir şeyler olduğunda senin acın onların acısını ikiye katlıyor boğazın düğümleniyor yüreğin, miden, böbreklerin sızlıyor kalbin kanıyor.
Kardeşlerini seviyorsun acı çektiklerin de üzerine şemsiye gibi kendini gerip onlara siper olur acısını azaltıp paylaşıp çektiklerini en aza indirgemek için elinden geleni yaparsın.
Kanının son damlasına kadar mücadele edersin kardeslerin için. Mesela sevdiğin akrabaların vardır. Onlara bir şey olduğunda acısını paylaşıp destek olmak için elinden geleni yapıp onların acısıyla başa çıkmaya çalışırsın. Komşun acı çektiğinde gerçekten de sizde en az onlar kadar üzülür acılarını yorumlar teselli edip bir nebzede olsa acılarını azaltmaya çalışırsın. Sevgilin üzülürse onun acısını tutup kendine almak istersin. Çünkü tek sevgilinin onun olduğunu bundan sonra kimseyi sevemeyeceğini sanırsın. Maalesef ki öyle olmuyor gidenler oluyor gelenler oluyor kalp durağımıza. Değiştiremeyeceğin evlat, anne, baba ve kardeş asla bırakıp gidilmiyor ve degiştirilmiyor. Yanı sözün özü şuki sevmek aslında ömür üzen, acı veren, kalp sancısı olarak görüyorum. En basit bir örnek vericem kendimce birini seversin kıskançlık yaparsın veya seni kıskanırlar yine üzülmek yine mutsuzluk tartışma hüsran son. Sevmenin başı da sonu da ortası da acı çekmek.
Tabi bu manevi kısmı, birde maddi kısmı var. Maddi yetersizlik olunca sevgi daha da acı ve can yakıcı olup kocaman bir hayal kırıklığıyla bol acıyla başladığın yere dönüyorlar.
Sevgiyle kalın Güler Şen
