Belki de dünyanın hiç bir ülkesinde gündemi takip edebilmek bu kadar zor değildir.
Yangınlar, seller, deprem, mafya, Silivri, rüşvetler, siyaset vb. konular gündemi o kadar doldurdu ki, vatandaş ülke sorunlarından kendilerini düşünemez oldu.
Siyahı beyaz gösterme görevlerini üstlenenler, yandaş medyalar tarafından ekranların kanalıyla evlerimizden çıkmak bilmiyorlar.
İzliyoruz, karşılarında muhalefet yapacakların nasıl tavır alacaklarını, nasıl karşı çıkacaklarını ve bizleri nasıl rahatlatacaklarını bekliyoruz. Ancak, düşünsel açıdan tatmin de olamıyoruz.
Ekranları parselleyen ve kaç kişinin okuduğu belli olmayan yandaş gazeteciler, kendilerine verilen konuları ve yanıtlarını koro halinde dile getiriyor. Hani insanın hem içini kabartan hem de hafiften sinir damarını şişiren bir konu vardır ya, tam öyle bir şey… Kollarında taşıdıkları mitomani serumuyla hırçınlıklarını, toplumsal ayrışma teorilerini topluma enjekte etmeye çalışıyorlar. Adeta Goebbels rolüne soyunan bu yandaş grup, tıptan eğitime, siyasetten spora, magazinden sanata, yani her konuda adeta “her şeyi bilen” olarak iktidarı aklamak ve başarılı gösterebilmek için kırk takla atıyor.
TV kanallarından ne alıyorlar bilmiyorum ama, böylesine cengaver gibi çarpışan bu sözde gazetecilerin boşa kürek çekmeyeceğini biliyorum.
Ülkemizin en akıllı (!) ve ekranların kadrolu bu 10-15 kişisi, bugün savunduklarına liderleri yarın “hayır öyle değil” dese, bunlar çıkıp “evet öyle değil” diyecekler. Yani bunların ilkeleri falan hepsi liderlerine bağlı, ideoloji, halk, adalet, refah, hepsi boş!
Mesela, binlerce esnafın kepenk kapattığı, yüzlerce vatandaşımızın geçim sıkıntısından intihar ettiği, dövizin tavan yaptığı, faturaların ödenemediği, halkın kutuplaştırıldığı bu dönemde “Şu kadar büyüdük” açıklamasına aslında büyüyenin birilerinin serveti olduğunu söyleyen kimseyi göremiyoruz.
Yeşil rengi çok seven, ancak tabiattayken bundan rahatsız olup, bu rengi banknotların üzerinde görmeyi tercih edenlerin zihniyetlerini “gül bahçeleri”nde gösterme görevini üstlenen bu kişilerden kurtulmanın tek yolu, savundukları partide makam sahibi yapılmasıdır.
Alın bu adamları çabaladıkları yerlere, çünkü hak ediyorlar, boşuna yorulmasınlar. Nasılsa onların da yerine geçecek Goobbelsler var!
Gelelim partilerinde yer bulamadıkları veya muhalif oldukları için ekranlarda boy gösteren gruplara… Hiç biri, “İktidarın yaptıkları dururken neden bizim partimizi tartışıyoruz” demiyor bile… Amaçları, kaybettikleri yeri tekrar kazanabilmek veya iktidara fazla dokunmadan gündemde kalabilmek!..
Haydi ekranların kadrolu siyasetçilerini anladık diyelim, ya gazeteci sıfatıyla boy gösterenlere de demeli…
Hangi kanalı açarsan aç, konu aynı, trol gazetecilerin konuşmaları aynı, savunucu görünümündekilerin zihniyetleri aynı…
Peki halk olarak bizler ne alacağız? Tabi ki algıyla, Goobbels taktiğiyle; “ne diyorlarsa doğrudur” diyeceğiz, yani inanacağız!…
Korku var mı: Var. Çıkar var mı: Var.
Yok olan nedir? Dürüstlük, adalet, gerçek gazetecilik!
Hiç kimse de, Çetin Emeç, Uğur Mumcu, Abdi İpekçi, Ahmet Taner Kışlalı gibi kendilerini ölüme götürecek gazeteciliği yapmadı, yapamıyor. Haber, sadece kendiliğinden oluşan, herkesin her gazetede okuyabileceği haber değil, gazetecinin kendi yaptığı araştırmalarla ortaya çıkardığı, kendi yarattığı haberdir.
Günümüzde kaç haberde 5N 1K (Ne, ne zaman, neden, nerede, nasıl ve kim?) kavramı var? Kaç haberde haber niteliği var?
Ve en acısı da, ekranlarda gazeteci kimliğiyle tartışanların yazdıklarını kim okuyor ve okudukları da haber mi!
Bir çok ekranda aynı konu, gazetede aynı manşet, aynı kurguda haber varsa ortada gazeteci ve gazete yoktur!
Biz devam edelim akıllı olanların ekranlarda komedi filmi izlemesine, kafayı gömenlerin de her söylenene inanmasına!
Yarınları aydınlatmak da, karartmak da bizim elimizde!..
Yusuf Ziya Leblebici
