MEMLEKETİM

Memleketim…
Ey benim güzel memleketim.
Seni anlatmaya ne kelimeler yeter ne duygular. Her yören ayrı güzel ayrı özel. Her şehrinin,
kasabanın, köyünün, dağının taşının bile kendine has özelliği var. Her yerin gezilmeye, görülmeye
değer.
Bitkilerin bin bir derde deva olurken, sularından, şifalar fışkırıyor.
Nasıl bir nimetle ödüllendirildiğimizin farkına varabilsek keşke.
Ne kadar şanslıyız ki senin topraklarında yeşerip serpiliyoruz.
Ama biz sana karşı hem kör hem sağırız. O kadar hoyrat, o kadar nankörüz ki tarif etmekte güçlük
çekiyorum.
Buna rağmen bizi hala bağrında barındırıyor, besliyor, her zulmümüze karşı boyun eğiyorsun sen.
Tıpkı bir ana kucağı gibi sarıp sarmalıyorsun bizi.
Sen, hiçbir ulusun atalarının yapamayacağı, örneği bulunmayan bir mücadelenin armağanısın bize.
Senin için canından kanından geçen, önce vatan diyen atalarımızın emanetisin. Onlar
vazgeçmediler senden, vermediler seni yedi düvele.
Ve seni bize vatan kıldılar.
Oysa şimdi bizler yaşananları çoktan unuttuk. Atalarımıza ve sana yaptığımız nankörlüğü sen hiç
hak etmiyorsun.
Biz de aslında seni hiç hak etmiyoruz.
Neden mi?
Neden olacak?
Sularını, havanı kirlettik, yollar yapacağız diye dağlarını delip, ormanlarını katlettik. En verimli
arazilerini beton kulelerle işgal ettik. Maden, daha çok para kazanma hırsımız yüzünden altını
üstüne getirdik, toprağını siyanürler verimsizleştirdik.
Şehir sevdamız yüzünden köylerimizi terk ettik, boş bıraktık. Köylerimiz emekliler köyü haline geldi.
Tavuk beslemez, inek sağmaz, tarla sürmez, ekin ekmez, fidan dikmez olduk. Tarlalar fundalık
olup ormana karıştı.
Şehirde işler daha karışık. Sokaklarında her milletten insan dolaşıyor. Örfünü adetini hiçe sayan bu
insanları, üç kuruş vereni vatandaş yapıp sana ortak ettik. Hastanede onlar, postanede onlar. Öz
evlatların, bizim yani, bizim artık hiç kıymetimiz kalmadı. Atalarının topraklarına sahip çıkan
köylülerimiz yerlerde sürüklendi, tartaklandı, köylerinden göçe zorlandı.
Vatan sevgisini aşılayamadığımızdan dolayı onca gencimiz beyin göçüyle tek tek seni terk ediyor.
Acemi ellere kaldın yani.
Ne yazık ki bu olumsuzluklar gün geçtikçe çoğalıyor.
Bu olumsuzluklara karşı çıkanlar, seni korumaya çalışanlar coplanıyor, tazyikli sulara maruz kalıp,
vatan haini ilan ediliyor.
Senden vazgeçmemizi istiyorlar. Bunu bahane edip vazgeçenler olmuyor da değil hani.

Keşke senin kadir kıymetini biraz bilebilsek, çabuk vazgeçmesek senden.
Ne yazık ki bencilliğimize, aç gözlülüğümüze kurban ediyoruz seni.
Ama buna dur diyecekte yine biziz.
Çünkü bizim başka vatanımız yok
Mustafa Kemal Atatürk başta olmak üzere “Ya istiklal ya ölüm” diyerek ölümü göze alan tüm şehit
ve gazilerimizi şükran ve minnetle analım.
Analım elbette ama sadece resmi bayramlarda, okunan dualarda değil, dağına taşına baktığımız
her an analım onları.
Eğer şehit ve gazilerin ruhu şad olsun istiyorsanız onların emanetine sahip çıkacaksınız. Bir ulusu
ayakta tutan şey geçmişine sahip çıkması, geçmişiyle beslenip geleceğe emin bakmasıdır. Ama
biz ne emanete sahip çıkıyor nede geleceğe güvenle baka biliyoruz.
Ben yine de umudumu kaybetmek istemiyorum.
Çıkarız bu darboğazdan. Atalarımız yaptıysa bizde yaparız.
Çünkü kurtuluş yolu onların yoludur.
Senin için yaparız bunu…
Ey memleket sen her halinle bizimsin.
Bizim kalacaksın.
Erdem KAYA
23 10 2024
erdemkaya.gonulsesi@hotmail.com