Eskiden ilişkiler sabırla, emekle ve göz göze bakışlarla kurulurmuş. Bugünse her şey parmak uçlarımızda; bir(Görülmeme),bir (çevrimiçi olma)bile kalp kırabiliyor. Teknoloji insanları birbirine yaklaştırdığı kadar, duygusal uzaklık da yaratıyor.
Dijital dünyada yakınlık paradoksu;
Mesajlaşmalar, fotoğraflar, emojiler… Hepsi iletişimin yeni dili haline geldi. Ancak bu kolaylık, duyguların derinliğini azalttı. Artık biriyle uzun uzun konuşmak yerine, bir (story)beğenisiyle duygular anlatılmaya çalışılıyor. Sevgi çoğu zaman (görünür olmak) la karşılaştırılıyor.
Sabır emek ve eksikliği;
Günümüz insanı hızlı sonuç istiyor. İlişkilerde de bu acelecilik hakim. İlk tartışmada (bitirelim)deniyor, oysa eskiden (nasıl düzeltiriz?)sorusu sorulurdu. Sabır ,emek, sadakat yerini kolay vazgeçişlere bıraktı.
Güvenin kırılganlığı
Sosyal medya sürekli kıyas ve güvensizlik ortamı yaratıyor. Neden onun fotoğrafını beğendin? Sorusu, duygusal bağın yerini alıyor. Oysa gerçek ilişkiler, görünmeyen alanlarda büyür; gözden uzak ama kalpten bağlı kalabilmekte.
SONUÇ: Duygular değil, İnsanlar yoruldu!…
Aslında ne aşk azaldı, ne sevgi tükendi. Değişen insanların sevgiyi yaşama biçimi oldu. Belki de çözüm, dijital sesleri biraz kısıp kalp sesini dinlemekte gizli. Çünkü en derin bağ , gözlerinin sessizliğinde doluyor. Kaybolan kalpler, kaybolan hisler, kaybolan kişilikler….Herkes doğruyu arıyor peki siz ne kadar doğrusunuz?…
Yeşim hanım çok güzel tespitler yapmışsınız ilişkiler üzerine konuşacak o kadar çok şey var ki gerçekten güzel bir konuya değinmişsiniz teşekkürler